Residentie Bierumer School

Anne Fie Salverda (1995, Academie voor Popcultuur) creëert poëtische, non-verbale vertellingen met animatie en lichtkunst. In haar werk zoekt ze de grenzen van de verbeelding op: ze citeert de wereld zoals die is, maar vervormt en abstraheert deze ook. Persoonlijke herinneringen, dromen en angsten vormen de basis van haar visuele verhalen. Haar doel is om intieme thema’s bespreekbaar te maken en deze emoties voor zichzelf een plek te geven. Handgetekende beelden vormen de bouwstenen van haar werk; daarmee slaat ze een brug tussen de digitale en analoge wereld.

De getekende en geanimeerde fragmenten projecteert ze door de ruimte, met als doel haar verbeelding te laten versmelten met de omgeving. Haar animaties en installaties waren al op diverse plekken in Noord-Nederland te zien – van etalages tot galeries, en zelfs op de gevels van kerken. In 2018 won ze de Young Master Award, inclusief een werkperiode in Spanje. Momenteel verblijft ze twee maanden in de Bierumer School en neemt ze deel aan het ontwikkeltraject van het netwerk Cultuur & Natuur.

Salverda groeide op in Kiel-Windeweer, een klein dorp in de Groningse veenkoloniën. Dagelijks fietste ze langs akkers en lege weilanden op weg naar school, en was ze letterlijk onderdeel van dat uitgestrekte landschap. Inmiddels woont ze al twaalf jaar in Leeuwarden, en is haar relatie met het landschap van haar jeugd veranderd. Haar liefde voor het platteland is groot – haar visuele taal werd mede gevormd door het lege, groene decor met imposante wolkenluchten, hier en daar een vogel en kleurrijke zonsondergangen. Toch voelt die liefde tegenwoordig dubbel. Ze beseft steeds meer dat die liefde niet altijd wederzijds is.

De biodiversiteit neemt al jaren af, en dat is zichtbaar voor iemand die in dit gebied is opgegroeid. Vroeger kwamen de giftige dampen tot aan de rand van haar achtertuin. Met de kennis van nu over landbouwgif en andere schadelijke praktijken, kijkt ze met andere ogen naar het landschap van haar jeugd. Voor haar voelt het soms bijna als een rouwproces: het besef dat de wereld niet (meer) is zoals in haar herinneringen. Dat de werkelijkheid wringt met het idyllische beeld dat is blijven hangen.

In Bierum gaat ze opnieuw het lege landschap in, op zoek naar inspiratie in de strakke lijnen en stille schoonheid van haar omgeving. Tijdens lange fietstochten en excursies onderzoekt ze de symbolen van het Groningse landschap, met als doel deze visuele taal – de semiotiek van de streek – te citeren, te vervormen en te verwerken in haar werk. Gewapend met schetsboek en audiorecorder verzamelt ze elementen uit haar omgeving, die direct verbonden zijn met zowel haar werk als haar identiteit als Noorderling.

Met deze verzamelde indrukken creëert ze animaties waarin ze speelt met de relatie tussen mens en omgeving. Ze visualiseert thema’s als de angst om de natuur te verliezen en het gevoel van machteloosheid rondom klimaatverandering. Tegelijkertijd zoekt ze de dialoog met haar publiek, en nodigt ze uit tot reflectie op de wereld waar we allemaal deel van uitmaken.

Al jaren dwalen thema’s als klimaatverandering, de spanning tussen stad en platteland, en de tegenstelling tussen natuur en industrie door haar hoofd. Nu krijgt ze de kans om deze gedachten verder uit te diepen, en hoopt ze via haar medium tot nieuwe inzichten te komen. Ze werkt aan een project dat geankerd is in haar herinneringen, dromen en angsten over de huidige staat van het Groningse platteland.

De zolder van de Bierumer School is voor deze lichtkunstenaar een waar speelparadijs. De donkere ruimte vormt een leeg canvas voor iemand die werkt met licht en geluid. Uiteindelijk zal ze een audiovisuele installatie creëren die de verbeelding van het publiek prikkelt: een visuele symfonie waarin beeld en geluid samenkomen, en waarin zowel haar liefde als haar verdriet voor het landschap worden omarmd.

Impressies van de residentie